Hangi senfoni çalınsa kulağımda, hepsi yarım.
Hepsi biraz hüzün, biraz da mutluluk yumağı.
Sanki iç çekişlerimle ahenk uydurmuş da
Duyumlarımı kendi içine hapsetmiş gibi.
Dolanıp duruyorum zihnimin zifiri karanlığında.
O oda senin, bu oda benim diyip dolanıyorum.
Geçerken bir odadan diğerine,
Aydınlığa çıkma ümidiyle karşı karşıya kalıyorum.
Sonra ağlamaklı gibi oluyorum biraz,
Tükenmişlik duygusu sarıyor kalbimin bilmem kaç odacığını.
Ve ben ürperiyorum tüm bu hengâmeler ortasında.
Oysa o dingin ortama eşlik edip,
Bir ses aralığında belki,
Belki geceye bulanmış bir gökkuşağı altında
Önce kendimi dinlemek,
Ve en sonunda ruhumu tüketmek istiyorum.
SENFONİ
