Çocukluğum!
Kıymetli seferlerim!
Balonlarım, pamuk şekerlerim…
Usanmadan giydiğim sarı renkli elbisem!
Kuytu bir aşkla özlemle geride kalmış,
avuç derinliklerimden alınan özgürlüğüm…
Ben o beni unutmuyorum.
Ara sıra o olasım geliyor ve bilmelisiniz ki;
ben de bana katlanamıyorum o zaman.
Annem haklıymış anlaşılan.
Belirtmeden geçemeyeceğim ikinci bir diğer ilk,
hiçbir özlem bu kadar kutsal değil.
Yerinde ve anlaşılır değil.
Stabil ve asi kişiliğimi de oradaki ben’e borçluyum.
Acaba o nelere borçlu değil mi?
Özlemle yüce bir sevdayı yâd etmiş bulunmakla.
Özlemler ben!..
ÖZLEMLE BEN
