Acı dediğimiz zaman herkesin aklına uğruna milyonlarca kitap yazılan , şarkılar bestelenen, sözler söylenen aşk acısı geliyor.
Ama uğruna kitaplar yazılmayan, şarkılar bestelenmeyen, sözler söylenmeyen gerçek acılarımız var bizim.
Asıl gerçek acıdır annelerin babaların evlat acısı, asıl acıdır açlık acısı, asıl hüzün, asıl gözyaşıdır evladına, ailene bakamamak.
En büyük acıdır annesiz, babasız ve vatansız kalmak. Çöplerden yiyecek toplarken yoldan geçenlerin küçümseyen bakışıdır acı, yokluğun soğuk yüzüdür acı.
İşte asıl duyurulması, kitaplar yazılması, sözler söylenmesi gereken acı bunlardır. Ama en sessiz kalınan, duyarsızlaştırılan acı da bu acılardır.
İşte bunlar tek kişinin değil toplumun acısıdır. Ama toplum her acıyı aşka bağlar. Her sanatçı sadece aşka hitap eder ise bu acılar hep gölgede kalmaya mahkumdur.
Unutmamalıyız ki bizler İNSANA değil İNSANLIĞA muhtacız…
